АФАРЫЗМЫ ЯКУБА КОЛАСА
Кожны народ мае свой твар.
(«У палескай глушы»)
* * *
Сама ўжо праца пакарае, захапляе чалавека, бо ў гэтай дружнай грамадскай працы так многа і музыкі, і паэзіі, і хараства.
(«На прасторах жыцця»)
* * *
Няхай дзьме добры вецер
І дзьме на наш касцёр.
(«Адстану я, і час разлукі…»)
* * *
І ніхто няхай не забывае, што ён частка вялікай прыроды.
(«Вадаспад»)
* * *
І будзеш мець, калі жыць дбала.
(«Рыбакова хата»)
* * *
Шчасце — гэта гармонія ў тым калектыве, да якога ты належыш.
(«Што яны страцілі»)
* * *
Жанчына — душа мужчыны; яна наша натхняльніца на вялікія справы.
(«Забастоўшчыкі»)
* * *
Няхай не будзе больш згрызот
І змоўкнуць непрыязні словы!
(«Рыбакова хата»)
* * *
…Песень дар — агонь душы і сэрца жар…
(«Сымон-музыка»)
* * *
Браты! Вялікая дарога
Чакае нас і родны край —
Жніво настала, працы многа, —
Навукі семя засявай!
(«Да працы!»)
* * *
Свая зямля — вось што аснова!
(«Новая зямля»)
* * *
Няхай надзея
Гарыць у сэрцы і мацнее…
(«Новая зямля»)
АФАРЫЗМЫ ЯНКІ КУПАЛЫ
Кінь сваркі і звадкі, адной дзеці маткі —
Мы злучаны думкай аднэй;
Пры згодзе і ладзе ў нас доля засядзе,
Палічаць і нас за людзей.
(«За праўду»)
* * *
Пакіньма напуста на лёс свой наракаць,
Скрозь слёзы скаргі сеяць па зямлі, —
Нам трэба жыць і долю папраўляць,
Каб нас патомкі з часам не клялі.
(«Пакіньма напуста на лёс свой наракаць…»)
* * *
Слова, дум ніхто не звяжа…
(«Гэй, наперад!»)
* * *
Не цурайцесь роднай песні
Ў шчасці і ў жалобе.
(«Падсякайце тое дрэва…»)
* * *
Не шукай ты шчасця, долі
На чужым, далёкім полі.
(«Не шукай…»)
* * *
Знаць, сіла ў сяўца немалая…
Захоча — і свет пераверне!
(«З песень аб вясне»)
* * *
Без кахання шчасця, долі
Няма на зямлі.
(«Пакахай мяне, дзяўчынка…»)
* * *
На беларускую дзяўчыну…
Ніхто йшчэ каменем не кінуў
І не паважыцца кідаць.
(«Магіла льва»)
* * *
Пясняр — слуга слугі усякай,
Пясняр і цар усіх цароў!
(«Песняру-беларусу»)
* * *
Памёр пясняр…
А песня будзе жыць і жыць!
(«Песняру-беларусу»)
Падрыхтавала Г. М. Мятліцкая
